از تجربه‌ی اندکم آموخته‌ام: وقتی از ارتباطی بیرون می‌آیی، حتا اگر بعدها کسی به نظرت ایده‌آل برسد، کمی در سکوت و تنهایی بمان. روح، بعد از هر رابطه‌ای نیاز به تطهیر دارد... حتا تلخ‌ترین رابطه‌ها، به‌محضِ پایان، باید مجال سوگ داشته باشند؛ سوگِ زمان، سوگِ محبتی که بی‌پاسخ ماند، و سوگِ انرژی‌ای که با همه‌ی صداقتت خرج کردی. و مهم‌تر از همه : اگر از رابطه‌ای بیرون آمدی که در آن، مهر کم بود و پاسخِ نیازهایت همیشه به "فردا" حواله می‌شد، رابطه‌ای با انسانی اجتنابی یا زخمی، بدان که ذهنِ خسته‌ات، تشنه‌ی محبت می‌شود و حتا زهر را نوشیدنی گوارا می‌پندارد. آن‌قدر که گاهی، چِحچِه‌ی یک مرغ عشق هم برایت صدای معجزه می‌شود... و این‌جاست که خطای انتخاب شکل می‌گیرد؛ چون مغز، به جای عشق و معیار حقیقی، از دوپامین لبریز می‌شود. پس پیش از آغازِ دوباره، اجازه بده قلبت تنها باشد، تا وقتی کسی را انتخاب کردی، از نیاز نباشد از نَظر باشد 🍁🌱