اون سالی که این فیلم رو دیدم،چیدمان جهازم تازه کامل شده بود... اون موقع درک نمی‌کردم فیلم‌نامه نویس وقتی کاراکتر زن رو پرسشگر ساخته در باب عشق، چه علتی داشته. بعدها متوجه شدم باید یه زیرنویس می‌زد : مَرد! اگه زنت پرسید دوسم داری؟ مطمئنش کن و آروم. چون دلش از روی شک که نه از روی تایید گرفتن و خصلت شنیداری بودن پرسیده... روزی که این شک واقعی بشه نه صرفن سوال، که اصلن نمی‌پرسه دوسم داری یا نه و می‌دونه به محض خطور این سوال به شکل پررنگ و تردید، ینی نه! دوسِت نداشته. چون آدما رفتارشون ثابت می‌کنه... یا دوسِت دارن یا ندارن. حد وسط نداره این موضوع. اونجا که می‌گه خودت گفتی بهم تلفن نزن :)) باید گف بهش اسکل وقتی زن می‌گه زنگ نزن ینی بزن و می‌خوام بدونم تلاش می‌کنی یا نه دلتنگ می‌شی یا نه که اگه نشی ینی دوسم نداشتی :)))البته که مربوط به دونفری می‌شه که همو دوس دارن، اما ارتباط رو به سردی رفته، نه دونفری که سایه همو با تیر می‌زنن:))

راستی اسم فیلم پس‌کوچه‌های شمرون. برا رنج سنی ۱۴ تا ۲۰ بدک نیس یه بار دیدنش...

○ امروز خونه‌م بی‌دلیل عطر رز داره. رز سرخ 🤍